เธอเชื่อในความรักม้าย ฉันถามพลันเอามือจับไปที่สองแก้ม
ไม่ต้องร้องไห้ อย่างน้อยเราก็ทำดีที่สุดแล้ว คงผิดที่คน
อย่างฉันเกิดมาไม่ร่ำรวยไม่เงินแสน คนบ้านนอก คน
กระจอก คนไร้ค่า เหมือนพ่อเธอว่า
เมื่อความรักไม่ได้ขึ้นอยู่ที่คนสองคน
เมื่อคนจนมีแค่รักมันยังไม่พอ
เมื่อความรักถูกตีตราด้วยเงินทอง
ชาติทรมาน หัวใจสองเราเหลือเกิน
น้ำที่ตาของเธอไหลลงตรงอก และบอกรักฉันสุดหัวใจ
โลกใบนี้ใจดำ พี่เห้อ ใยต้องแยกเราให้จากกันไป
ฟ้าดินเหมือนจงใจแกล้งกัน หรือสวรรค์กำหนดไว้
ให้เกิดมารักกันได้ แต่ไม่ให้คู่กัน
โอบกอดกันท่ามกลางความเสียใจ
กอดครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้าย
เธอคือคนที่เป็นดั่งดวงใจ
เจ็บที่รักเราไปไม่ถึงฝัน
บุญชาตินี้พี่มีไม่ถึงเธอ
ต้องปล่อยมือคนรักสุดหัวใจ
จะจดจำเรื่องราวสองเราไว้
จนกว่าฉันคนนี้จะหมดลมหายใจ
เมื่อความรักไม่ได้ขึ้นอยู่ที่คนสองคน
เมื่อคนจนมีแค่รักมันยังไม่พอ
เมื่อความรักถูกตีตราด้วยเงินทอง
ชาติทรมาน หัวใจสองเราเหลือเกิน
น้ำที่ตาของเธอไหลลงตรงอก และบอกรักฉันสุดหัวใจ
โลกใบนี้ใจดำ พี่เห้อ ใยต้องแยกเราให้จากกันไป
ฟ้าดินเหมือนจงใจแกล้งกัน หรือสวรรค์กำหนดไว้
ให้เกิดมารักกันได้ แต่ไม่ให้คู่กัน
น้ำที่ตาของเธอไหลลงตรงอก และบอกรักฉันสุดหัวใจ
โลกใบนี้ใจดำ พี่เห้อ ใยต้องแยกเราให้จากกันไป
ฟ้าดินเหมือนจงใจแกล้งกัน หรือสวรรค์กำหนดไว้
ให้เกิดมารักกันได้ แต่ไม่ให้คู่กัน
ให้เกิดมารักกันได้
น้ำที่ตาของเธอไหลลงตรงอก และบอกรักฉันสุดหัวใจ
โลกใบนี้ใจดำ พี่เห้อ ใยต้องแยกเราให้จากกันไป
ฟ้าดินเหมือนจงใจแกล้งกัน หรือสวรรค์กำหนดไว้
ให้เกิดมารักกันได้ แต่ไม่ให้คู่กัน